I ACa 1107/15, Pojęcie „egzemplarza” utworu. Cel domniemania osoby twórcy. Biblioteka publiczna jako instytucja naukowa i oświatowa. Charakter odpowiedzialności z tytułu naruszenia autorskich dóbr osobistych. Prawo do nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania. – Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi

LEX nr 2665807 – wyrok z dnia 4 lutego 2016 r.

TEZA | aktualna

Nie ma podstaw do przyjęcia takiej “absolutnej” interpretacji przepisu art. 16 pkt 3 u.p.a.p.p., która w każdej dowolnej zmianie jakiegokolwiek elementu treści lub formy utworu dostrzega naruszenie prawa do jego integralności. Prawo to, tak jak i inne autorskie prawa osobiste, chroni “więź twórcy z utworem” (art. 16 in principio u.p.a.p.p.). Tak ujęta funkcja prawa do integralności utworu rozstrzyga o tym, że oceny naruszenia tego prawa są zależne od ustalenia ingerencji w “więź twórcy z utworem”. Nie każda zatem zmiana dowolnego elementu treści lub formy utworu narusza prawo do jego integralności, lecz tylko taka jego zmiana, która “zrywa” lub “osłabia” więź twórcy z utworem, usuwa lub narusza więź między utworem a cechami indywidualizującymi jego twórcę. Tak oznaczonych cech naruszenia prawa do integralności utworu nie spełniają, rzecz jasna, takie drobne zmiany elementów jego treści lub formy, które nie uchylają atrybucji utworu.