Z wielkim żalem żegnamy

dr hab. inż. arch. Krzysztofa Domaradzkiego

Profesora Politechniki Warszawskiej, członka Mazowieckiej Okręgowej Izby Architektów i OW SARP, architekta i urbanistę.

3 lipca 2020 roku o godzinie 10:00 w kościele pw. św. Karola Boromeusza odbędzie się msza święta żałobna, po której nastąpi odprowadzenie do grobu rodzinnego na Starych Powązkach.

W imieniu Rady MaOIA Bliskim Zmarłego składamy serdeczne kondolencje.

NOTA BIOGRAFICZNA

Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1970). Stopień doktora uzyskał w 1989 roku, stopień doktora habilitowanego otrzymał w 2014 roku na podstawie książki zatytułowanej „Przestrzeń Warszawy. Tożsamość miasta a urbanistyka”. Przez prawie całe życie akademickie był związany z Wydziałem Architektury Politechniki Warszawskiej.

W 1975 roku został starszym asystentem w Instytucie Urbanistyki i Planowania Przestrzennego, od 1989 roku pracował na stanowisku adiunkta, a od 1991 roku kierownika Pracowni Urbanistyki Stosowanej w Zakładzie Projektowania Architektonicznego i Urbanistycznego. W 2015 roku uzyskał stanowisko profesora nadzwyczajnego. 

Był wychowawcą i mentorem kilku pokoleń architektów i urbanistów. Prowadził zajęcia z projektowania urbanistycznego na wszystkich poziomach studiów związanych z nauczaniem urbanistyki. Przekazywał w formie interesujących korekt, twórczych dyskusji i zajmujących wykładów swoją szeroką wiedzę i doświadczenie zdobyte w trakcie intensywnej pracy projektowej. Głosił ideę poszukiwania zasad humanizmu w rozwiązaniach projektowych i nadrzędności dobra człowieka nad ideologią.

Od 1978 do 1981 roku pracował na stanowisku architekta miejskiego w Podkowie Leśnej. W latach 1986-1989 byt konsultantem Rady Miejskiej Belgradu, a w latach 2002-2006 wiceprzewodniczącym Miejskiej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej w Warszawie i Rady Architektury i Rozwoju Warszawy przy Prezydencie Warszawy. W latach 2001-2002 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Organizacyjnego Izby Urbanistów, a w latach 2000-2006 był wiceprezesem Towarzystwa Urbanistów Polskich. W 20I5 roku został powołany do Rady Architektury i Przestrzeni Publicznej Warszawy. Należał do Stowarzyszenia Architektów Polskich, a w latach 1984-1987 był wiceprezesem Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia.

Autor i współautor wielu projektów urbanistycznych, m.in.: studium planu szczegółowego Podkowy Leśnej (z H. Adamczewską-Wejchert i O. Dziekońskim); projektów Pasma Pruszków Bis, miasta-ogrodu Utrata i osiedla Nadarzyn-Kolonia (wraz z O. Dziekońskim); generalny projektant planów miejscowych w Warszawie, m.in. dla rejonu Łuku Siekierkowskiego, rozbudowy lotniska Okęcie, Ronda Wiatraczna, parku Pod Skocznią, centrum Pragi, rejonu Dworca Wschodniego, rejonu Politechniki, rejonu ulicy Foksal, Powiśla Południowego, rejonu pl. Grzybowskiego i otoczenia Stadionu Narodowego. Główny projektant przebudowy Traktu Królewskiego w Warszawie: Nowego Światu i Krakowskiego Przedmieścia. 

Był laureatem wielu konkursów architektonicznych i urbanistycznych, m. in. pierwszej nagrody w konkursie na ulepszenie struktury przestrzennej Nowego Belgradu (1986, z O. Dziekońskim i Z. Garbowskim). Był autorem i współautorem scenografii filmowych i telewizyjnych, m.in. do filmu „Perła w koronie” w reż. Kazimierza Kutza (1971).

(informacje WAPW)