Zwykle debatę o odbudowie Warszawy

rozpoczyna się od analizy zniszczeń 1944 roku

i powojennych planów odbudowy. Aby jednak zrozumieć proces odbudowy i jego źródła, należy przyjrzeć się planom przebudowy Warszawy z okresu dwudziestolecia międzywojennego i ich przemianom w trakcie okupacji. Lata 1939–1944 były czasem wytężonej pracy dla architektów, historyków sztuki i konserwatorów, czego efektem był szereg projektów architektonicznych i urbanistycznych, a także prac teoretycznych niezwykle istotnych dla powojennej odbudowy. I to ci sami ludzie, mimo zmian ustrojowych, zajęli się odbudową. Poczucie tymczasowości sytuacji okupacyjnej i oczekiwanie nadejścia końca wojny zachęcało do snucia często fantastycznych architektoniczno-urbanistycznych planów na przyszłość. Odbudowę ze zniszczeń wojennych od początku planowano jako uzdrowienie przestrzeni miejskiej. W 1940 roku utworzono Pracownię Architektoniczno-Urbanistyczną w ramach Społecznego Przedsiębiorstwa Budowlanego. Oficjalnym celem prac architektów skupionych w Pracowni kierowanej przez Szymona Syrkusa (a po jego aresztowaniu przez Helenę Syrkus i Romana Piotrowskiego) było sporządzenie dokumentacji technicznej i nadzór nad odbudową osiedla WSM na Rakowcu i osiedla TOR na Kole. Równolegle prowadzono prace nad nową urbanistyką Warszawy, zagadnieniami mieszkaniowymi i przestrzennymi.

Prowadząca: Ewa Perlińska-Kobierzyńska, historyczka architektury, opiekun merytoryczny zbiorów rysunku architektonicznego w Muzeum Warszawy. Zajmuje się architekturą polską XX wieku, ze szczególnym uwzględnieniem środowiska warszawskiego w okresie dwudziestolecia i czasu odbudowy.

—
☞ Bilety w cenie 5 zł
☞ Dostępne on-line: http://bit.ly/2FAF8gg (liczba miejsc jest ograniczona)
☞ Centrum Interpretacji Zabytku, ul. Brzozowa 11/13

—
https://ciz.muzeumwarszawy.pl/
#wykładyponiedziałkowe

Wydarzenie zostało objęte patronatem Europejskiego Roku Dziedzictwa Kulturowego 2018.